مردی زشهر هرگزم ، از روزگار هیچ
جان از نتاج هرگزو تن از غبار هیچ
از شهر بی کرانه ی هرگز رسیده ام
تا رخت خویش باز کنم در دیار هیچ
از کوره راه هرگز و هیچم مسافری
در دست خون هرگز و درپای خار هیچ
در دل امید سرد و به سر آرزوی خام
در دیده اشک شاید و بردوش بار هیچ
در کام حرف بوک و به لب قصه ی مگر
برجبهه نقش کاش و به چهره نگار هیچ
دنبال آب زندگی از چشمه سار مرگ
جویای نخل مردمی از جویبار هیچ
دست از کنارشسته ، نسشته میان موج
پابرسر جهان زده ، سر در کنار هیچ
دیوانه ی خردور و فرزانه جهول
عقل آفرین دشت جنون ، هوشیار هیچ
با غر اقتدار و به پا ، بند ذُل و ضعف
با حکم اختیار و به دست اختیار هیچ
هم خود کتاب عبرت و هم اعتبار جوی
از دفتر زمانه ی بی اعتبار هیچ
چندی عبث نهاده ام قدم در ره خیال
یک چند خیره کوفته سر بر جدار هیچ
عمری فشانده اشک هنر پیش پای خلق
یعنی که کرده گوهر خود را نثار هیچ
قاف آرزوی باطلم از دشت پر غراب
سیمرغ جوی غافلم از کوهسار هیچ
صراف سرنوشتم و سنجم بهای خاک
نقاد باد سنجم و گیرم عیار هیچ
بیع و شرای خونم و بیٌِاع داغ و درد
بازرگان مرگم و گوهر شمار هیچ
گنجینه ی دریغم و ویرانه ی فسوس
اندوهگین بیهوده ، افسوس خوار هیچ
آیای بی جوابم و امای بی دلیل
گفتار پوچ گونه و پندار وار هیچ
ناپایدار کوهم و بر جای مانده سیل
گردون نورد گردم و گردون سپار هیچ
پرگار سرنگونم و عمری به پای سر
برگرد خویش دور زده در مدار هیچ
عزلت نشین خانه ی بی آسمانه ام
محنت گزین بی در و پیکر حصار هیچ
اندیشه ی محالم و سودای باطلم
معنی تر از صورت و صورت نگار هیچ
در وادی فریبم و لب تشنه ی سراب
در خانه ی دروغم و چشم انتظار هیچ
بدنامی حیاتم و بر صفحه ی زمان
با خون خود نگاشته ام یادگار هیچ
محکوم بی گناهم و مصوم بی پناه
مظلوم بی تظلم و مصلوب وار هیچ
دردم از اینکه تافته ام از امید سرد
داغم از اینکه سوخته ام در شرار هیچ
کس خواستار هرگز ، هرگز شنیده ای؟
یا هیچ دیده اید کسی دوستدار هیچ ؟
آن هیچ کس که هرگز نشنیده ای منم